با آغاز دوره رنسانس در قرن پانزدهم، هنر و معماری دچار تحولاتی عظیم گردید. هنرمندان رنسانس از تقارن، تعادل و همسان سازی در طراحی تابلوهای خود بهره برده و به ایجاد نظم در آثار هنری پرداختند. اثر شام آخرِ داوینچی و مدرسه آتنِ رافائل از نمونههای بینظیر سبک رنسانس به شمار میروند. با پیدایش سبک باروک در قرن شانزدهم، بر تأثیر سایه و نور تأکید بیشتری شده و با استفاده از این تمایز، خلق لحظات درام و احساسی رواج یافت. همچنین هنرمندان باروک از نور برای تعریف سوژهها استفاده میکردند که میتوان از تابلو کشیک شب به عنوان نمونهای شگرف در این زمینه نام برد.